Το σπουδαιότερο συστατικό της επιτυχίας

Από τον Βαγγέλη Παγουρτζή (Απόφοιτος Λυκείου)

Η επιτυχία για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, δεν απαιτεί πρόγραμμα… Απαιτεί ΔΙΑΒΑΣΜΑ. Πολλά παιδιά βιώνουν από τις μικρότερες τάξεις, το άγχος των Πανελλαδικών, αφού τις αντιμετωπίζουν ως το εφαλτήριο για την ευόδωση των επαγγελματικών επιδιώξεών τους ή μάλλον το εμπόδιο για την επίτευξη των ονείρων τους.

Ωστόσο οι Πανελλήνιες δεν απευθύνονται σε ιδιοφυΐες, όπως τουλάχιστον με δίδαξε η βραχύχρονη αλλά ψυχολογικά έντονη φετινή μου εμπειρία, αλλά σε μαθητές που έχουν την επίγνωση του στόχου τους και εργάζονται συστηματικά και ανελλιπώς για αυτόν, κυρίως στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Σε μαθητές που θα υπερβούν τα όρια, τις αντοχές και τις δυνάμεις τους και θα θυσιάσουν, σε ένα βαθμό μικρότερο ή μεγαλύτερο, ό,τι τους προσφέρει ευχαρίστηση και αποκλίνει από τη διαδικασία των εισαγωγικών εξετάσεων.

Όσο για το διακύβευμα της χρονιάς, όπως το βίωσα εγώ προσωπικά, αυτό συνίσταται στην ικανότητα των μαθητών να διαχειρίζονται τις δυσκολίες κατά την προετοιμασία της Γ΄ λυκείου ώστε να μην χάσουν το στόχο τους.

Δεδομένου ότι η πίεση και το άγχος κατακλύζουν εμάς τους μαθητές, είναι λογικό να μεγεθύνονται τα συναισθήματά μας, να είμαστε επιρρεπείς στις εντάσεις και τους τσακωμούς, και πιο ευάλωτοι σε οτιδήποτε επηρεάζει την ψυχολογική μας κατάσταση. Με ορθή διαχείριση όμως της αλλοπρόσαλλης αυτής ψυχολογίας μας από το οικογενειακό περιβάλλον και τους καθηγητές, θα αποφύγουμε την παγίδα της απόλεσης του κινήτρου, που αποτελεί, ίσως, το σπουδαιότερο συστατικό της επιτυχίας.

Όταν όμως η γνώση αποκρυσταλλωθεί ολοκληρωτικά και ο μαθητής τεθεί αντιμέτωπος με την προσπάθεια, τον κόπο και τις θυσίες του, την κρίσιμη ώρα της εξέτασης, καλείται να παρουσιαστεί ως “killer”, και να αποτυπώσει τις γνώσεις του με ακεραιότητα και αναλογία στο χαρτί έχοντας απεμπολήσει το άγχος και την ανασφάλεια.

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά οφείλει πρωτίστως να είναι ευχαριστημένος με τον ίδιο του τον εαυτό, λόγω της προσωπικής προσπάθειας που κατέβαλλε όλη τη χρονιά, αφού, εντέλει, αποτελεί μονάχα μια ταμπέλα η τελική βαθμολογία.

Στην αρχή της χρονιάς νόμιζα πως οι Πανελλήνιες είναι ένα ανταγωνιστικό σύστημα, επειδή ο καθένας επιθυμεί να “φάει” τη θέση του συμμαθητή του. Πλέον είμαι πεπεισμένος πως ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των Πανελληνίων εκπηγάζει από το διακαή πόθο κάθε μαθητή σε μικρό χρονικό διάστημα να “φάει” τον εαυτό του, να βελτιώσει το προσωπικό επίπεδο του και να διεκδικήσει τις πιθανότητες που του αναλογούν.

Υπό το πρίσμα αυτό, η επιτυχία δεν εξαρτάται από το τελικό αποτέλεσμα, αλλά από το ψυχοφθόρο αυτό ταξίδι της φετινής χρονιάς που μας σκληραγώγησε, μας ωρίμασε και μας προετοίμασε να βιώσουμε αργότερα και να διαχειριστούμε πιο ορθολογικά τον ανταγωνισμό της κοινωνίας, τον ρόλο που επιτελεί ο παράγων τύχη και κυρίως την αδικία.

Να θυμόμαστε λοιπόν ότι ο κόπος δεν ανταμείβεται πάντα και αυτό είναι το πιο θλιβερό, να βλέπεις δηλαδή άτομα που έζησες μαζί τους όλες τις δύσκολες στιγμές και τις ευχάριστες στιγμές της χρονιάς, άτομα που αξίζουν πραγματικά να πετύχουν, να αποτυγχάνουν, να χάνουν όχι μόνο τη μάχη αλλά και τον πόλεμο και να απογοητεύονται. Στο σημείο αυτό όμως οι δικοί τους άνθρωποι οφείλουν να τους σηκώσουν στα πόδια τους ώστε να τους παρωθήσουν και να κηρύξουν έναν νέο πόλεμο που θα φαντάζει πιο ευνοϊκός από τον προηγούμενο.