Ένα καγκουρό φέρνει την άνοιξη
Της Χριστίνας Κοπανά (Μητέρα μαθητή του Δημοτικού μας). Η ώρα είναι 7.30. Χτυπάει το ξυπνητήρι. «Μα, γιατί;» αναρωτιέμαι στον ύπνο μου, «αφού είναι Σάββατο». «Μαμά, σήκω θα αργήσουμε στο Καγκουρό», ακούω τη φωνή του μικρού μου και συνεχίζω να αναρωτιέμαι, «ποιο Καγκουρό, στην Αυστραλία είμαστε»; Ανοίγω τα μάτια μου. Σηκώνομαι. Έχει ήδη ντυθεί, πλυθεί, ετοιμαστεί. Πράγματα που για να τα κάνει τις καθημερινές μόνος του, πρέπει να κηρύξω στρατιωτικό νόμο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Η κασετίνα του στην τσάντα μου: 1 μπλε στιλό, 1 μολύβι και μια γόμα. Μην μπερδευτώ και του δώσω τη δική μου, σκέφτομαι, και δεν τον δεχτούν στο διαγωνισμό, γιατί θα